من آدم ها را دوست ندارم!

من آدم ها را دوست ندارم یعنی دوست دارما اما دوست ندارم چطوری بگم!؟

ابتدا آدم ها را دوست دارم اما وقتی می بینم با من بدرفتاری یا زرنگی می کنند دیگر مثل قبل دوستشان ندارم اما باز هم دوستشان دارم ولی کمتر!؟

وقتی خودخواهی هایشان را می بینم وقتی نادانی هایشان را می بینم ازشان متنفر می شوم دلم می خواهد ریختشان را نبینم اما وقتی نمی بینمشان دلم تنگ می شود می گویم ای کاش بود اما باز که می بینمش می گویم اه حالم بهم خورد همان بهتر نمی دیدمش!

خلاصه که نمی دانم چرا این طورم از وقتی افسرده شدم این طور شدم قبلش آدمی را می گذاشتم کنار دیگر سراغش نمی رفتم!؟

پی نوشت: من نتیجه می گیرم  دوست داشتن من مشروط و خودخواهانه است و یک جورهایی دارم آدم ها را کنترل می کنم پس واقعا کسی را دوست ندارم اول خودم را دوست دارم اول ایگوی خودم را دوست دارم!