خوب و بسنده

چیزی که برای هر انسانی مهمه عشق بی قید و شرط و احساس این هست که خوب و بسنده است البته بیشتر آدم ها بهت حس ناکافی بودن می دهند و وقتی هم همه چیز تقصیر خودشون هست باز هم همه تقصیرها رو گردن تو میندازن و اگر قبول نکنی باهات دعوا می کنند و ....

تنها منبعی که در این روزگار میشه پیدا کرد که عشق بی قید و شرط و احساس خوب و بسنده بودن به یک آدم بده خداست، خدا این قدر خوبه که تو رو با تمام عیب هات که شاید خودتم ندونی اما اون می دونه دوستت داره و تو هر اشتباهی هم بکنی حتی در حق خودش باز هم دوستت داره!؟

 راستی چطوری می تونه این طوری باشه؟! چرا ما آدم ها نمی تونیم؟! ما آدم ها تا یکی در حقمون یه کاری می کنه که خوششمون نمیاد ازش بدمون میاد!؟ آیا خودپسندیم؟! به قول بعضی ها تفرعن داریم؟!

مثل خدا نمیشه شد یعنی اگه قرار باشه شکل خدا بشی دیگه اون خدا یکتا نخواهد بود ما فقط می تونیم حسرت بزرگی خدا رو بکشیم و تو دلمون ستایشش کنیم و بگیم برای همین اسمش خداست چون با همه ی موجودات فرق اساسی داره!؟

جالبیش اینجاست بعضی وقت ها خدا می بخشدت اما خودت نمی تونی خودت رو ببخشی!؟ طنزه یه جورایی!؟