نگاه ما به دیگران

بیشتر ما ذهن منفی داریم و در روبرو شدن با دیگران بدی ها و عیب های آن ها را بزرگ می بینیم اما لازم است بگویم هر آنچه در دیگری تشخیص می دهیم در خودمان هم هست چه خوبی و چه بدی وگرنه نمی توانستیم تشخیصش دهیم، دیگران مثل آینه برای ما عمل می کنند!

کاری که لازم است بکنیم این است که تمرکز خود را از اینکه دیگران چگونه اند برداریم و روی چگونگی خود تمرکز کنیم و نه تنها بدی و عیب یک نفر را به رویش نیاوریم یا جار نزنیم بلکه عیب دیگران را نیز بپوشانیم همان طور که خدا عیب های ما را می پوشاند و اگر کار خطایی کرد ببخشیمشان!

نکته ای که لازم است دقت کنیم این است که این مورد برای آدم هاییست که نسبتا خوب هستند اما اگر آدمی را می شناسیم و بد و بدخواه دیگران است و برای دیگران مشکل ایجاد می کند ما وظیفه داریم آنچه در او تشخیص می دهیم را به دیگران انتقال دهیم و در اینجا بخشش جرم و پوشیدن عیب دیگری ظلم به دیگران است!

اعتماد به خود

امروز یه چیزی در اینستاگرام خوندم شاید هدیه تولدم باشه!

نوشته بود نقطه مقابل اضطراب، آرامش نیست اعتماد به خود است، چیزی که من اصلا ندارم! خخخخ

شده تا حالا تو شرایطی بودم که به خدا اعتماد کردم و رفتم جلو اما به خودم نه؟! وای به خودم؟! خود اینکه بخوام به خودم اعتماد کنم بهم اضطراب میده!؟ خخخخخخ

آخه به چی خودم اعتماد کنم؟! یه زمانی خیلی محکم بودم اما به خاطر خشم درونم بود الان تخلیه شدم و اون خشم رو ندارم و انگار دیگه نقطه ی اتکا هم ندارم!؟

بعد من فکر می کنم یعنی این باور رو دارم که اگر خیلی به خودم اعتماد کنم مغرور و متکبر میشم، بیشتر کارها رو خراب می کنم، همین جوری لنگان لنگان بهتره!؟

یعنی میشه آدم به خودش شک نکنه؟ اگه به خودت شک نکنی که میگی من همین جوری خیلی عالی و خوب و عیب و نقصم!؟ بعدش هیچ رشدی نمی کنی!؟ اتفاقا چون می دونی کارت خرابه میری که خودت رو درست کنی!؟

آیا من اشتباه می کنم؟!

سختدلی

یک بار اینجا در مورد سختدلی بعضی از مسلمان ها نوشتم حال باید اعتراف کنم خودم سختدل شده ام!

می گویند هر چه عیب دیگران را بگیری دنیا کاری می کند خودت همان عیب را پیدا کنی این حتی وقتی فقط پیش خودت عیب کسی را می گویی هم صادق است چه برسد به اینکه جارش بزنی!؟

البته این تجربه ی خودم هست و نمی توانم اثباتش کنم!؟

خلاصه اینکه من عاصی شدم فکر کنم شاید چند وقت دیگر طغیانگر هم بشوم و ضد خدا فعالیت کنم به همین راحتی یک روز مومنی و یک روز سقوط می کنی!؟ به خاطر چی؟ به خاطر این که فکر کردی مومنی و هر کاری انجام دهی اشکالی ندارد!؟ دام بزرگیست این دام! خیلی راحت گرفتارش شدم و به خودم عجب کردم!؟

ایرادگیری و عیب جویی

یکی از صفاتی که در شریعت اسلام مزمت شده است ایرادگیری و عیب جویی از دیگران است بلکه توصیه شده است تا جای ممکن عیب دیگران را بپوشانید و گناه و جرم دیگران را ببخشید!

البته ایراد گرفتن از کسی که عیب جو هست هم خودش عیب جوییست و مدام تکرار کردن و توی سر زدن عیب دیگران که دیگر کاملا غیر اخلاقی و غیر انسانیست!

متاسفانه چیزی که در جامعه ی ما باب شده است عیب جویی در لباس انتقاد یا امر به معروف و نهی از منکر است!؟

متاسفانه جامعه ی ما الگوهای واقعی اخلاق خود را از دست داده است یا این افراد به خاطر شرایط نا به هنجار جامعه عزلت را انتخاب کرده اند و جامعه نمی داند روش درست امر به معروف و نهی از منکر یا انتقاد چیست، حتی جامعه نمی داند عیب پوشی و جرم بخشی چگونه صورت می گیرد و آن هایی که می خواهند این روش ها را در پیش بگیرند مجبورند با آزمون و خطا خود بفهمند چه شیوه ای برای این کار مناسب است!

خیلی باحالیم نه!!!!؟؟؟؟

عیب از منه!

امروز یه مقاله می خوندم 40 تا بازیگر برتر مرد ایرانی رو به ترتیب تاریخ تولد از کوچک تا بزرگ لیست کرده بود هر چه سنشون بیشتر میشد احساس مرد بودن هم به نظر من بیشتر میشد!؟

یادم افتاد وقتی دبستان بودم سال اول که بودم پنجمی ها به نظرم خیلی بزرگ بودند هر سال که بالاتر می رفتم پنجمی ها دیگه اون بزرگی رو نداشتند با خودم می گفتم چرا این جوری میشه؟! آیا هر چی می گذره رشد دخترا معکوس میشه؟! وقتی راهنمایی بودم یه روز یهو فهمیدم خودم دارم بزرگ میشم منتها بزرگ شدن خودم تدریجیه متوجه نمیشم!؟ اختلافمون کمتر میشد!

چندیست دهه هشتادیا رو می بینم با خودم میگم اینا چقدر کوچولو و ظریف هستند چه دخترا چه پسرا! ما این طوری نبودیم اما فکر کنم اینم همونه، اختلاف خودم باهاشون زیاد شده!؟

مردایی که سنشون بالاتره هم به خاطر همین به نظر باجذبه تر هستند هر چی سنشون بهم نزدیک تر و کوچک تر میشه احساس می کنم پسر بچه اند!؟

خلاصه اینکه کسی عیب نداره و عیب از منه!؟

دیگه میل به نوشتنم کمتر شده کمتر می نویسم ولی وبلاگ ها رو چک می کنم شاید کامنت هم بذارم، بدی و خوبی دیدید حلال کنید! یا حق!