یاد بادا که سر کوی توام منزل بود

یاد بادا که سر کوی توام منزل بود

این قدر شوق دلم داشت که دلم مقبل بود

تو قبولم کردی و وارهیدی به کجا؟

که مرا بردی و ولی ریشه ام اندر گل بود

ماهش