حال دل

می دانید من زمانی شریعت را خیلی رعایت می کردم البته نه آنچنان سفت و سخت وحشتناک اما سفت و سخت بودم اما بعد فهمیدم خیلی از اموری را که انجام می دادم به درستی آن طور که در شرع هست انجام ندادم البته خدا بر من سخت نگرفت و از من قبول کرد. من هم به خدا گفتم دیگر بر بندگانت سخت نمی گیرم.

داستانی در مثنوی معنوی مولانا هست که بدین شرح است: روزی یک نفر برای نماز صبح به مسجد می رود می بیند همه دارند از مسجد خارج می شوند به یک نفر می گوید چرا بیرون می آیید مگر نماز صبح نیست؟! او می گوید نماز صبح تمام شده است نفر اول آهی می کشد که از نماز جاماندم نفر دوم می گوید من حاضرم ثواب نمازم را با این آه تو عوض می کنم نفر اول می گوید چرا؟ نفر دوم می گوید چون که آه تو از دلت بر آمد و نماز من از سر تکلیف بود!؟

بله تمام داستان این است که توفیقی خداوند به انسان دهد که با جانش و تمام دلش اعمال نیک و مناسک دین را انجام دهد وگرنه فقط دنبال رفع تکلیف بودن یا ثواب جمع کردن و بهشت رفتن یا ترس از آتش دوزخ بودن آدم را به جای خاصی نمی برد! البته که ما هر روز 5 بار نماز می خوانیم شاید در ماه یا حتی سال یک بار بتوانیم به آن حال دل و جان برسیم!

لطفا برای هم قانون و قاعده و فتوا ندهیم که فلان چیز ثواب نماز را صد برابر می کند یا هر چیز دیگر این ها فقط طمع و حرص انسان را برانگیخته می کند خودتان هم می دانید و لطفا دیگران را از رحمت خداوند ناامید نکنیم این دروغ ها را نگویید که مثلا ایمان و عقل زن ناقص است این حرف ها فقط نشان دهنده ی دشمنی شما با گروهی خاص است که نمی خواهید آن گروه پیشرفت کند!

ما درون را بنگریم و حال را

نی برون را بنگریم و قال را

مولانا