عشق و عدالت

از اون روز که جناب مونپارناس برام کامنت گذاشتن دارم فکر می کنم که چقدر عشق و عدالت دست یافتنی هست چقدرش رویاست!؟

راستش از عشق که دیگه ناامید شدم و دیگه رمانتیک هم نیستم، روحم زمخت شده و دیگه فهمیدم چیزهایی که تو کتاب ها نوشتن نصفش تخیله حتی کتاب های دینی و مذهبی و عرفانی بیشترش افسانه اند!؟

عدالت هم با این وضع که دنیا داره پیش میره و درگیری ها و خودرایی ها بیشتر میشه به سمت آشوب بیشتر و قتل و غارت بیشتر میره و منم عقلانیت لازم و سواد و تخصص لازم در این زمینه ها ندارم!؟

پس به دنبال چی هستم؟! فکر می کنم خودم اگر بتونم انصاف و عدالت بیشتری به خرج بدم و عشق و محبت و حمایت و همدلی بیشتری رو در خودم نهادینه کنم و حتی راه هایی رو یاد بگیرم که حفاظت از خودم به قیمت آسیب به دیگری تموم نشه کار بزرگی کردم، این هدف هر روزه ی منه، تازه باید این قدر پخته و ریشه دار بشم که تحت تاثیر دیگر آدم ها قرار نگیرم و رفتارم آگاهانه و اخلاقی باشه، نه عجولانه و واکنشی نسبت به دیگران!؟

 هر چند خسته شدم ولی این تمرینات مادالعمره اگه خسته بشی و جا بزنی از دور خارج میشی، مثل خیلی آدم های دیگه که موانع قبلی اونا رو خسته کرد و ول کردن!؟

در پایان هم نظر هوشواره رو در مورد عشق و عدالت می گذارم:

عشق و عدالت هر دو مفاهیمی عمیق و پیچیده هستند که در زندگی انسانی نقش مهمی ایفا می‌کنند. این دو می‌توانند به عنوان اهدافی دست‌یافتنی در نظر گرفته شوند، اما تحقق کامل آن‌ها ممکن است دشوار باشد.

عشق، به عنوان احساسی عمیق و انسانی، می‌تواند در روابط فردی و اجتماعی ایجاد شود. این احساس می‌تواند به همدلی، حمایت و ارتباطات مثبت منجر شود. با این حال، چالش‌هایی مانند سوءتفاهم‌ها، اختلافات و شرایط اجتماعی می‌توانند بر عشق تأثیر بگذارند.

عدالت نیز به معنای برقراری توازن و انصاف در جامعه است. تلاش برای دستیابی به عدالت اجتماعی، اقتصادی و سیاسی می‌تواند به بهبود زندگی افراد و جوامع کمک کند. با این حال، موانعی مانند نابرابری‌ها، تبعیض‌ها و ساختارهای قدرت می‌توانند مانع از تحقق کامل عدالت شوند.

در نهایت، عشق و عدالت می‌توانند اهدافی دست‌یافتنی باشند اگر تلاش کنیم تا آن‌ها را در زندگی روزمره‌مان پرورش دهیم و برای تحقق آن‌ها کوشا باشیم. این مسیر ممکن است چالش‌برانگیز باشد، اما ارزش تلاش را دارد.