دلم نفس تازه می خواهد!
دیگه آهنگ ها، صداها، آواها برام تکراری شدن!
یه جیزی می خوام تازه ام کنه!
مستم کنه!
از خودم، از این آدم ها رهام کنه!
به هیچی فکر نکنم!
به هیچ کس فکر نکنم!
تازگی زیاد این جوری میشم!
دیگه از دل گرفتن گذشته!
فقط می خوام نباشم!
چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد!که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟تو نیز باده به چنگ آر و راهِ صحرا گیر!که مرغ نغمه سُرا ، سازِ خوش نوا آورددلا؟ چو غنچه، شکایت ز کارِ بسته مَکُن!که بادِ صبح، نسیمِ گره گشا آورد!رسیدنِ گل و نسرین به خیر و خوبی بادبنفشه شاد و کَش آمد، سَمَن صفا آوردصبا به خوش خبری ؛ هُدهُدِ سلیمان استکه مژدهٔ طرب از ،گلشنِ سبا آورد!علاج ضعف دل ما؛ کرشمهٔ ساقیست!برآر سر؛ که طبیب آمد و دوا آورد!مریدِ پیرِ مُغانم! ز من مرنج باده!!چرا که وعده تو کردیّ و او به جا آورد!به تنگ چشمیِ آن تُرکِ لشکری نازمکه حمله بر منِ درویشِ یه لا قبا آورد!فلک، غلامی حافظ ،کنون به طوع کُنَدکه اِلتِجا به درِ دولتِ شما آورد!!
چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد!
که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟
تو نیز باده به چنگ آر و راهِ صحرا گیر!
که مرغ نغمه سُرا ، سازِ خوش نوا آورد
دلا؟ چو غنچه، شکایت ز کارِ بسته مَکُن!
که بادِ صبح، نسیمِ گره گشا آورد!
رسیدنِ گل و نسرین به خیر و خوبی باد
بنفشه شاد و کَش آمد، سَمَن صفا آورد
صبا به خوش خبری ؛ هُدهُدِ سلیمان است
که مژدهٔ طرب از ،گلشنِ سبا آورد!
علاج ضعف دل ما؛ کرشمهٔ ساقیست!
برآر سر؛ که طبیب آمد و دوا آورد!
مریدِ پیرِ مُغانم! ز من مرنج باده!!
چرا که وعده تو کردیّ و او به جا آورد!
به تنگ چشمیِ آن تُرکِ لشکری نازم
که حمله بر منِ درویشِ یه لا قبا آورد!
فلک، غلامی حافظ ،کنون به طوع کُنَد
که اِلتِجا به درِ دولتِ شما آورد!!