مهرورزی

خوب امروز خیلی ذهنم باز شده است!

چند وقت پیش تصمیم گرفتم به خاطر این که جواب دلخواه خودم را از جامعه نگرفتم دیگر طور دیگری باشم و محبت نکنم اما یک چیزی خواندم نوشته بود اگر برای خدا کاری را انجام بدهی و جفا ببینی ناراحت نمی شوی و اگر برای ریا حالا چه خودآگاه و چه ناخودآگاه انجام داده باشی ناراحت می شوی!؟

این یعنی اخلاص، اما خوب نگاه مردم و واکنش مردم همیشه مهم هست می تواند نیرو بدهد یا نیروی آدم را تحلیل ببرد!؟

امروز دیگر به این نتیجه رسیدم راه را باید بروم این دفعه شاید ذهنم روشن تر است. خوب آدم ها ناراحتت می کنند و خوب شاهکار این است در عین حال که ناراحت شدی باز هم ملایم و انعطاف پذیر و مهربان باشی!

متاسفانه در داستان ها و فیلم ها عشق و محبت را خیلی عمیق و رمانتیک نشان می دهند و وقتی آدم محبتش آن قدرها عمیق نیست فکر می کند یک جای کارش می لنگد اما این طور نیست!

قرآن هم که می خوانی بارها خداوند به پیامبرانش گفته است که از حرف مردم ناراحت و خشمگین نباشند پس این امری طبیعی هست در عین حال که ناراحتی و خشمگینی می توانی با مهربانی رفتار کنی!؟

در مورد ریا هم اگر بخواهیم کلی صحبت کنیم حتی همین وبلاگ نویسی من ریا هست، اینکه از کارهای حسنه ای که انجام داده ام بگویم ریا هست، اینکه حتی بخواهم الگو باشم ریا هست! نمی دانم چه کار کنم که ریا نباشد!؟

می دانم باید وبلاگ بنویسم اثر خودش را می گذارد اما نمی دانم چگونه ریا نکنم!؟ فقط می توانم نیت خودم را خالص کنم! این تنها راه است!؟ خیلی هم مشکل است!؟

اینجا الان آن طرف خیابان چند پسر صدای سرخپوست در می آورند خوش به حالشان این قدر حالشان خوب است!؟

در پایان هم بگویم فکر نکنید حالا که می خواهید مهربان باشید دیگر اصلا نباید نامهربان باشید من حتی با پسرهایی که برای چت می آمدند هم خوب رفتار می کردم هر چه روی اعصابم راه می رفتند و دست آخر کفری میشدم و بلاکشان می کردم!؟ الان دیگر سریع بلاکشان می کنم یا یک چیزی می گویم بروند!؟