بلندترین شب سال

نه عابد بودم و نه عاشق!

نه اهل درس بودم نه اهل بحث!

نه اهل کار بودم نه اهل بار!

نه اهل دار بودم نه اهل آزادگی!

نه نیکویی کردم نه زرگری کردم!

پس چه شد به این جا رسیدم!؟

من غرق گناهم!

کوه غفلتم!

کاخ رنجم!

نه دستاورد خاصی داشتم!

نه اسمی در کردم!

نه کسی را نجات دادم!

نه آنچنان عاقلم!

نه آنچنان دیوانه!

در این بلندترین شب سال که آمد و من هنوز کاری نکردم

به خودم یادآوری می کنم

که من بخت بلندی داشتم

اما قدرش را ندانستم و نمی دانم و شکرش را به جای نمی آورم

یک زمانی زود شرمگین می شدم

اما الان شرمم نمی آید

روانشناسان می گویند خوب است

اما من می دانم که بد است

شرم مرا به عمل وا می داشت

اما الان در بی عملی محضم

محض

این هم دوره ایست

طی می شود

سبز می شود

من دلم روشن است