اگر بچه داشتم!

امروز با خودم فکر کردم اگر بچه داشتم بهش چی می گفتم؟ چطور تربیتش می کردم؟! الان فکر می کنم آزادش می زاشتم اما نمی دونم وقتی در موقعیت قرار بگیرم چه تصمیمی بگیرم!؟

همیشه اصلی ترین انگیزه ام واسه ازدواج بچه بوده ولی چند وقته می بینم اصلا نمی تونم مادر خوبی باشم! یعنی تمام تفکرات مسموم و خطاهای شناختیم رو می خوام به خورد طفل معصوم بدم؟! کاری که والدینم باهام کردند منم با یه نفر دیگه کنم؟! نه!

تازه یه بچه که تنهایی گناه داره حداقل 2 یا 3 باید باشند بعد من که از پس خودم تنها بر نمیام چگونه اون ها رو می خوام اداره کنم؟! دیوونگیه!؟ تازه ژن معیوبم داریم که بهتره منتقل نشه!؟

آدم فکر می کنه بچه انگیزه ی زندگیه ولی یه بار خوندم هیچ وقت واسه ی اینکه خودتون انگیزه پیدا کنید و زندگیتون شاد بشه بچه دار نشید چون بچه مسئولیتش سنگینه و خستگی نگهداریش زیاده می خوره تو تمام فکرایی که کرده بودید!؟

واقعا مامانای ما نمی دونم چه جوری بودند من بچه ی سالمی بودم از وقتی بزرگ شدم هزار تا بلا سر خودم آوردم یعنی رسیدگی مادرم از خودم بهتر بود هر چند به خودش نمی رسید الانم همین طوره گویا واقعا ما دیگران رو بیشتر از خودمون دوست داریم!؟

امروز فکر می کردم که ما همیشه می گیم دنیا بی رحمه این چیزی هست که تو بچگی بهش رسیدیم اما بعد فکر کردم بچه ای که بهش واکسن می زنند هم میگه دکتر و پرستار چه بی رحمند اما این کار اونا جلوگیری می کنه از بیماریهای احتمالی آینده، دنیا هم اگر بی رحمیش رو به ما نشون میده واسه اینه که نریم تو کارهای اشتباه و تباه بشیم شاید خدا خواسته ما رو از یک چیزهایی دور نگه داره!؟