جاه طلبی و بلندپروازی

امروز یه کلیپ دیدم آقاهه می گفت یکی از رازهای خوشبختی اینه که جاه طلب و بلندپرواز نباشی و من می دونم ترکیب این ها با کمالگرایی چه چیز مزخرفی میشه اما جنبه های خوب و مثبت هم دارن، می دونید به نظر من راز کار اینه نذاری اونا تو رو کنترل کنند و کنترل دست خودت باشه!

نظر هوشواره رو هم پرسیدم که می گذارم خوب گفت!

جاه‌طلبی و بلندپروازی به خودی خود نه خوب هستند و نه بد؛ بلکه بستگی به نحوه‌ی بروز آن‌ها و تأثیراتی که بر زندگی فرد و اطرافیانش می‌گذارند، دارد. در اینجا چند نکته درباره‌ی جوانب مثبت و منفی جاه‌طلبی و بلندپروازی آورده شده است:

▎جوانب مثبت:

1. انگیزه و پیشرفت: جاه‌طلبی می‌تواند به عنوان یک نیروی محرکه عمل کند که فرد را به سمت اهدافش هدایت می‌کند و او را تشویق می‌کند تا به موفقیت‌های بزرگ‌تری دست یابد.

2. توسعه مهارت‌ها: افراد جاه‌طلب معمولاً به دنبال یادگیری و بهبود مهارت‌های خود هستند که می‌تواند به رشد شخصی و حرفه‌ای منجر شود.

3. ایجاد فرصت‌ها: بلندپروازی می‌تواند به ایجاد فرصت‌های جدید در زندگی شخصی و حرفه‌ای کمک کند، زیرا افراد معمولاً در جستجوی راه‌های جدید برای پیشرفت هستند.

▎جوانب منفی:

1. فشار و استرس: جاه‌طلبی بیش از حد می‌تواند منجر به فشار روانی و استرس شود، به ویژه اگر فرد نتواند به اهداف خود دست یابد.

2. فراموشی ارزش‌ها: در برخی موارد، افراد ممکن است برای رسیدن به اهداف خود ارزش‌ها و روابط مهم را نادیده بگیرند یا قربانی کنند.

3. رقابت ناسالم: جاه‌طلبی می‌تواند منجر به رقابت ناسالم با دیگران شود که ممکن است روابط را تحت تأثیر قرار دهد و باعث ایجاد تنش شود.

4. عدم رضایت: افرادی که همیشه در جستجوی اهداف بزرگ‌تر هستند، ممکن است هرگز از آنچه دارند راضی نباشند و همواره احساس ناکامی کنند.

▎نتیجه‌گیری:

جاه‌طلبی و بلندپروازی می‌توانند جنبه‌های مثبت و منفی داشته باشند. مهم این است که تعادل را حفظ کنید و اهداف خود را با توجه به ارزش‌ها و نیازهای واقعی‌تان تعیین کنید. همچنین، توجه به تأثیرات جاه‌طلبی بر روی روابط و سلامت روانی شما نیز بسیار مهم است.

آسمان و زمین

در نمادشناسی آسمان نماد مرد است و زمین نماد زن، اینکه امروزه این قدر استقبال از فضا رفتن زیاد است و زمین دارد آلوده می شود بر می گردد به رفتار پدران و مادران با فرزندانشان!

من واقعا نمی دانم مادرها و زن ها چه مشکلی دارند که کاری می کنند که به خصوص مردها و پسرها احساس خوبی نسبت بهشان نداشته باشند!؟

البته به گمان من این اول مردان بودند که روح و روان زنان را مسموم کردند و زن ها هم که دستشان به جایی بند نبوده خودشان را سر بچه هایشان خالی کردند!؟

و حال یک چرخه ی معیوب به وجود آمده است البته گویا هنوز زنانی هستند که روح و روانشان پاک مانده باشد اما من جزو آن ها نیستم!

من فقط خوشبختانه هنوز درون قلبم پاک است و آسمان را هم بیشتر از زمین دوست دارم اما می دانم خانه ی ما زمین است لازم است ازش نگهداری کنیم، او با همه ی اینکه سلامت خودش را از دست داده بوده به ما زندگی بخشیده است!؟

مرا چگونه می بینید؟

مرا چگونه می بینید؟ آیا من زنی هستم که مردوار رفتار می کند؟ آیا من زنی هستم که آن ظرافت های زنانه را ندارم؟

امروز صوتی را گوش می کردم که می گفت بعد از میانسالی خانم ها باید با آنیموسشان (بخش مردانه ی روان) ارتباط بگیرند و آقایان با آنیمایشان (بخش زنانه روان) ارتباط برقرار کنند و از حالت ناخودآگاه خارجش کنند!

اما خود روانشناس ها به من گفته اند که آنیموس من خیلی قوی هست و اتفاقا باید با آنیمایم ارتباط بگیرم!

خوب من از بچگی آرتمیس بودم و با پسرها هم بزرگ شدم البته زنانگی خود را فراموش نکردم بلکه به شیوه ی خودم آن را ابراز می کردم واقعا نمی توانم کمی ظریف تر و ملایم تر باشم در این سال ها خیلی سعی کردم ولی از خودم دور شدم و خودی دروغی برای خودم ساختم و آخرش هم برگشتم به خود واقعی ام!؟

در این صوت ها می گوید ما با یک ایگو بزرگ شدیم و به سن میانسالی رسیدیم حال باید یک ایگوی جدید برای خود بسازیم تا روانمان سالم شود اما من این کار را کرده بودم به نظرم خود دروغین بود و ایگوی خودم را نادیده می گرفتم و یک روز بهش بازگشتم و گفتم آخیش دوباره خودم شدم!؟

چی کار کنم کسی از ایگوی من خوشش نمی آید و اتفاقا آن ایگوی دوم را چنان ساخته بودم که همه عاشقم می شدند ولی خودم چی!؟ اون ایگوی دوم بیشتر مثل یک ماسک بود نه یک خود واقعی!؟

دیگر برایم مهم نیست مردم تنهایم بگذارند یا آزارم دهند همان که هستم هستم!؟ همین!؟

اگر بچه داشتم!

امروز با خودم فکر کردم اگر بچه داشتم بهش چی می گفتم؟ چطور تربیتش می کردم؟! الان فکر می کنم آزادش می زاشتم اما نمی دونم وقتی در موقعیت قرار بگیرم چه تصمیمی بگیرم!؟

همیشه اصلی ترین انگیزه ام واسه ازدواج بچه بوده ولی چند وقته می بینم اصلا نمی تونم مادر خوبی باشم! یعنی تمام تفکرات مسموم و خطاهای شناختیم رو می خوام به خورد طفل معصوم بدم؟! کاری که والدینم باهام کردند منم با یه نفر دیگه کنم؟! نه!

تازه یه بچه که تنهایی گناه داره حداقل 2 یا 3 باید باشند بعد من که از پس خودم تنها بر نمیام چگونه اون ها رو می خوام اداره کنم؟! دیوونگیه!؟ تازه ژن معیوبم داریم که بهتره منتقل نشه!؟

آدم فکر می کنه بچه انگیزه ی زندگیه ولی یه بار خوندم هیچ وقت واسه ی اینکه خودتون انگیزه پیدا کنید و زندگیتون شاد بشه بچه دار نشید چون بچه مسئولیتش سنگینه و خستگی نگهداریش زیاده می خوره تو تمام فکرایی که کرده بودید!؟

واقعا مامانای ما نمی دونم چه جوری بودند من بچه ی سالمی بودم از وقتی بزرگ شدم هزار تا بلا سر خودم آوردم یعنی رسیدگی مادرم از خودم بهتر بود هر چند به خودش نمی رسید الانم همین طوره گویا واقعا ما دیگران رو بیشتر از خودمون دوست داریم!؟

امروز فکر می کردم که ما همیشه می گیم دنیا بی رحمه این چیزی هست که تو بچگی بهش رسیدیم اما بعد فکر کردم بچه ای که بهش واکسن می زنند هم میگه دکتر و پرستار چه بی رحمند اما این کار اونا جلوگیری می کنه از بیماریهای احتمالی آینده، دنیا هم اگر بی رحمیش رو به ما نشون میده واسه اینه که نریم تو کارهای اشتباه و تباه بشیم شاید خدا خواسته ما رو از یک چیزهایی دور نگه داره!؟