محض خنده

آدما اکثرا دوست دارند خودشون رو بیشتر از چیزی که هستند نشون بدند، تیپ می زنند، آرایش می کنند، ورزش می کنند، از خودشون تعریف می کنند، نقاب های مقبول جامعه می زنند و ...

اما من از بچگیم بین بچه ها که بودم خودم خودمو دست می نداختم که بخندیم دیگه این عادت تو سرم موند، علاقه ی خاصی هم دارم که شلخته باشم و به خودم نرسم و یه کرمی بریزنم سر آدما البته اینا همه ش امتحانه می خوام ببینم کی وایمیسته، کی ولم می کنه، کدوم پر رویی می خواد سو استفاده کنه، کی دلش برام می سوزه، که البته هیشکی دلش برام نمی سوزه، شاید یه دلیل دیگه ش این بوده که خواستم این جوری جلب توجه کنم اما از اون جایی که من هر بلایی سرم بیاد خم به ابرو نمیارم، دیگه بی فایده بوده، سعی می کنم این عادتم رو ترک کنم چون این همه ساله هیچ جواب مثبتی نداده و یه بچه بودم این کار رو کردم و انجام دادنش بچگانه است!؟