صبر، امید، طاقت

یه کم در قسمت تصویر گوگل جستجو کردم چیزی که خیلی مهمه که باید صبر و امید داشته باشی و از قول رسول اکرم نوشته بود که اگر در سختی ها بی تابی کنیم در سختی به مراتب بیشتر می افتیم و تجربه زندگی منم همین رو تایید می کنه، ما همه چی می خوایم اما طاقت سختی کشیدن برای رسیدن بهش رو نداریم بگذریم که انگار هر کدوممون افتادیم توی یه تله، هر کس به یک نحو اما جز اون که اشتیاقم بهش داریم و تلاشم براش می کنیم اما به جایی هم نمی رسیم، در زندگی چیزهای دیگری هم هست که قدرش رو نمی دونیم و دنبالشون نمی کنیم، خوب شاید وقتی یه راه رو میری و می بینی فایده ای نداره باید ولش کنی بری دنبال یه راه دیگه، طرز فکر من که همیشه این بوده، شاید به نظر دیگران از این شاخه به اون شاخه پریدم ولی خوب ظاهرش این جوریه باطنش اینه که دنبال یادگیری و راه های جدید یادگیری بودم البته قبول دارم من مشکل مالی ندارم وگرنه شاید مجبور بودم جور دیگری زندگی کنم، هیچ ایده ی کاری هم ندارم کلا دلم می خواد یاد بگیرم، شاید به نظرتون انگل جامعه بیام ولی دیگه کارم امتحان کردم وقتی نمی تونم با آدم ها روابط خوبی داشته باشم کارم نمی تونم بکنم مگه برم دنبال همون نویسندگی که کار یک نفری هست، دوست دارم کار گروهی کنم اما آدم ها منو دوست ندارن تازه کتابم بنویسم کسی نمی خونه که!؟ شعرامو همه تو وب به اسم کس دیگه پخش شده!؟ دیگه همیشه از من سو استفاده تا آخرشم همین طور خواهد بود، نمی تونم با همه دعوا کنم و بکشونمشون دادگاه که!؟ تازه لج می کنن بیشتر آزارم میدن انگار حق خودشون می دونن از من سو استفاده کنن!؟

بعدنوشت: الان کمی جستجو کردم یه فیلم هندی به نام " دنیا یک تله است" وجود داره البته دو ساعت و نیمه حوصله ندارم ببینمش اما برای همه مون این جوری هست هر کس به نحوی!؟