می دونید نوشتن حال خوب بهم میده اما می خوام از این به بعد برای خودم بنویسم حالا که فکر می کنم می بینم هیچ وقت واسه ی خودم کاری نکردم انگار با خودم قهرم!
خود عزیزم، قلبم، می دونم بهت پشت کردم می خوام من رو ببخشی من بلد نیستم باهات مهربون باشم تو خسته ای و فرسوده شدی من دیگه ازت توقع ندارم فقط می خوام غمت رو کم کنم!
می دونم مثل یه ماشین شدم اما من راه درست زندگی کردن رو گم کردم! این سال ها خیلی تلاش کردم اما بیهوده بود. لطفا من را ببخش، دوستت دارم، سپاسگزارم، حتی اینم مثل یه ورد ماشینی هست!؟ رابطه ام با خودم مخدوش شده!؟
اگر حوصله شو داشتید برای آشتی با خودتون پیشنهاد می دم کتاب ژرفای زن بود، نوشته مروین موداک، ترجمه سیمین موحد از انتشارات بنیادفرهنگ زندگی رو یک نگاه بندازید.
خوندمش ممنونم شاید دوباره بخونمش
ولی من بهش پشت نکردم... -شایدم پشتکردم اما خیلی وقت پیش- و حالا گمش کردم.
نیستش.
نه توی دهلیزهام، نه توی قفسههای مغزم و حتی کوچهپسکوچههای خونی رگهام.
پیداش می کنی
عزیزم قطعا نوشتن یکی از بهترین کارایی هست که میتونی برای خودت انجام بدی . نوشتن ذهنو مرتب و دل رو آروم میکنه . باعث میشه بهترین تصمیمات و راه حل ها رو برای مشکلت پیدا کنی و نگهداشتن یادداشتای گذشتت یه راهنمای قوی برای آیندته . خوشحالم که به این راه عالی قدم گذاشتی . موفق باشی![](//www.blogsky.com/images/smileys/123.png)
متشکرم![](//www.blogsky.com/images/smileys/123.png)