وابستگی یا انگل بودن

در دنیای امروز فردیت اصل اولیه ایست که برای هر شخص تعریف می شود.

حتی کودکان میل دارند به مادر خود وابسته نباشند و کارهایشان را خودشان انجام دهند و وقتی به سن نوجوانی می رسند می خواهند هر چه زودتر از پدر خود مستقل شوند و کار و درآمدی داشته باشند زیرا این بین جوانان یک ارزش است و کسی که محتاج و وابسته به دیگری یا پدر و مادر خود باشد بی فایده است و زندگی انگلی دارد.

حتی آدم ها می خواهند از نظر عاطفی و احساسی نیز به دیگری وابسته نباشند حتی روانشناسان مطرح می کنند وابستگی عاطفی نوعی بیماری است و فرد سالم دلبسته دیگری می شود نه وابسته.

در فرهنگ ما اما وابسته بودن یک ارزش بوده است اگر دختری مادرش را از دست می داده و زندگی اش مختل می شده است همه تحسینش می کرده اند که چقدر مادرش را دوست داشته است در صورتی که علم امروز ثابت کرده است این بیماریست.

البته فردیت فقط به استقلال در کارهای شخصی یا از لحاظ مالی و عاطفی یا رای و نظر نیست بلکه ابعاد گسترده تری دارد که هر چه سن و تجربه فرد و شناختش از خودش بالاتر می رود به آن ها توجه می کند و می تواند میسرشان کند.

چه بخواهیم چه نخواهیم دنیا به این سمت می رود چون این ها پایه ی علمی و نظری دارند و نسل های جوان تر مشتاق این اصول و ارزش ها هستند و دولت های غربی این ها را جا انداخته اند و کسی که می خواهد دیگران را وابسته به خود نگه دارد باعث آزار دیگران می شود و دیگران از او فراری می شوند.