عبادت

ما به عنوان یکتاپرست لازم است زمانی از وقت خود را به عبادت و شکرگزاری خداوند اختصاص دهیم!

هر عملی می تواند به نیت عبادت و شکرگزاری صورت گیرد، مثل خدمت کردن به دیگران، محبت، صدقه، تفکر، ذکر، نماز و روزه!

اما به عنوان یک یکتاپرست، نماز خواندن می تواند درس های ارزشمندی به ما بدهد، نماز درس خضوع و خشوع به ما می دهد، وقتی ما سر بر خاک می گذاریم نفس سرکش خود را شکسته و در برابر قدرتی ماورایی تعظیم می کنیم، این کار باعث می شود کم کم از منیت ما کاسته شود، ضمن اینکه نماز خواندن ما را از تنبلی و بی مسئولیتی نجات می دهد ما را موظف می کند سر یک زمان مشخص یک کار مشخص انجام دهیم، ضمن اینکه نماز باعث متعادل شدن انرژی های بدن نیز می شود!

روزه هم به ما کمک می کند به نفس خود یاد دهیم که صبر و تحمل داشته باشد و در مقابل امیال خود مقاومت کنیم تا نفسمان رام شود البته من چند سال است به خاطر بیماری نمی توانم روزه بگیرم و البته آن فشارهایی که قبلا به خودم آوردم و نفسم را عادت داده بودم الان از بین رفته است، پس حواستان باشد به خودتان سخت نگیرید و بیشتر از چیزی که گفته شده است به نفس خود ریاضت ندهید که منجر به بیماری می شود!

ذکر گفتن هم می تواند راهی برای عبادت و شکرگزاری باشد اما افراط در این کار مثل افراط در هر کار دیگر بدون ثمر خواهد بود، این قدر ذکر بگویید که حالتان را دگرگون کند و قلبتان را آگاه کند!

راه دیگر عبادت تفکر کردن در جهان بیرونی و جهان درونی خود ماست، کاری که دانشمندان و فلاسفه می کنند تفکر کردن در جهان بیرونی و کاری که عرفا و خودشناسان می کنند تفکر در درون خویش است و البته تفکر کردن بالاترین عبادت هاست!

صدقه دادن و انفاق کردن، محبت کردن، خدمت کردن و ... هم در یک دسته قرار می گیرند وقتی کمک من به دیگران مادی باشد اسمش انفاق است، وقتی کمک من مهربانی باشد اسمش محبت است وقتی کمک من خدمات رساندن به دیگران باشد اسمش خدمت است!

در تمام عبادات، یادمان باشد نیت خالص خیلی مهم است اگر من یکی ازین کارها را برای رسیدن به جاه یا مال یا ارضای نفس خود انجام دهم نه تنها برایم سود ندارد بلکه باعث گمراهی و ضرر هم می شود برای همین گفته اند بهتر است عبادت در تنهایی صورت بگیرد دور از چشم دیگران و اگر عبادتی کردیم که نفسمان خوشش آمد لازم است خودمان را تنبیه کنیم مثلا نماز اول  وقت خواندیم بعد با خود گفتیم به به آفرین به من که نمازهایم اول وقت است همین جا توقف کنیم از این فکر به درگاه خدا استغفار کنیم و مثلا بنشینیم و ذکر بگوییم تا نفس دست از خودتحسینی و بدتر از آن خودنمایی در جمع بردارد!