نفسانیت و خود

یه مطلبی که چند سال پیش خوندم این بود که ما وقتی خیلی جوان و کم سن بودیم نظام ارزشی و باورهامون شکل گرفته که عمدتا هم تقلیدی بوده حال از خانواده یا مدرسه یا اجتماع، اما وقتی سنمان بالاتر می رود لازم است که تجدیدنظر در باورها و ارزش هایمان کنیم و خودمان انتخاب کنیم کدام را نگه داریم و کدام را دور بیندازیم و با باور و ارزش جدید جایگزین کنیم!

یک چیز دیگر اینکه بعضی از فلاسفه می گویند لازم است به جای کشف معنای زندگی، معنای زندگی را خلق کنیم، ایده ی جذابی به نظر می رسد اما چه این موضوع چه موضوع قبلی که گفتم هر دو نفسانیت را بیشتر می کند و ما را خودمحورتر می کند، البته تا جایی که من فهمیدم!

من همیشه سعی کردم از خودم فاصله بگیرم و زیاد به حرفش گوش ندهم البته که خود جان وقتی با خشونت باهاش رفتار کنی او هم سرکش تر شده و به شیوه های گوناگون می خواهد به خواسته اش برسد، دیگر نمی دانم بهتر از این راهکار چه بود از ما که گذشت شما راهکارهای هوشمندانه تر و خردمندانه تر در پیش بگیرید!

آتش

خودم می دانم وقتی عصبانی هستم حرف هایی می زنم که آتش به پا می کنند و بعد خودم کلی باید با بدبختی سعی کنم خاموششان کنم ولی خوب من هم توانی دارم دیگر نمی توانم خودم را تخلیه نکنم، خیلی جلوی خودم را گرفته ام که باعث مریضی ام شده است دیگر بیشتر از این نمی توانم!؟

خوشبختانه چند نفر از معترضین آزاد شدند و چند نفر حکم اعدامشان لغو شده است و یک استاد دانشگاه هم گفته است کار انقلاب اسلامی تمام شده است!

ما نسل سرکش هستیم، چرا سرکشی می کنیم نمی دانم ولی به حلقمان رسیده است! امروز با دایی ام که 6 سال از من بزرگ تر است حرف می زدم، او می گفت با تمام هم نسل ها و نسل های بعد از ما حرف زده است همه شاکی هستیم از وضعمان، از پدر و مادرهایمان، از دوستانمان، از خواهر و برادرهایمان و ...!؟

تنها راهش پذیرش است اما چگونه ببخشیم؟! در دلمان حسرت داریم؟! با وجود این شاکی بودن ها و حسرت ها چگونه شکرگزار باشیم؟! من فکر می کردم معنی شکرگزاری را فهمیده ام اما تنها چند روز گذشت که فهمیدم عمیق تر است!؟

ما درست درک نشدیم اما خودمان هم نمی دانیم چه می خواهیم؟! فقط می خواهیم آزاد باشیم و زندگی کنیم اما به این سادگی نیست پشت سیستممان باید فلسفه ای باشد تا سیستم منظمی داشته باشیم وگرنه هرج مرج می شود!