مرده پرستی

امروز سالگرد درگذشت استاد شجریان هست واقعیتش من قبل از فوتشون مصاحبه هاشون رو ندیده بودم، این چند سال اخیر در اینستاگرام یه سری پیج ها مصاحبه هاشون رو گذاشت و با شخصیتشون آشنا شدم، قبلش گاهی گوششون می کردم اونم بعضی از آهنگ هاشون رو!

شخصیت جالبی داشتند آدم اهل دلی بودند پر ذوق و شوق زندگی، عاشق مردم و وطن و موسیقی سنتی اما خوب من خیلی جدیشون نمی گرفتم و فکر می کردم استاد آواز هستند، این یک نمونه!

نمونه دوم، آقای آتیلا پسیانی هست که حالا که فوت شده دلم می سوزه اما نمی دونم چرا چند ماه قبل که بازیگران براشون جشن تولد گرفته بودند و دیدم بر اثر سرطان، چقدر لاغر و خراب شدند، دلم این قدر نسوخت!؟ یعنی فکر نمی کردم این قدر جدی باشه! فکر می کردم خوب میشند!؟

فیلم های قدیمی از ایشون و آقای فردوس کاویانی تو شبکه های اجتماعی و اینترنت دست به دست میشه، می بردت به قدیما و بچگی ها ولی این همه سال اصلا یاد اون حس های خوبی که ازشون گرفته بودیم، نبودم!؟

آره دیگه ما ایرانی ها تا یکی زنده است بهش محل نمی کنیم، وقتی فوت می کنه تازه یادمون میفته چه عزیز بود!؟

 در مورد پدربزرگ و مادربزرگ مادریم هم همین طوره!؟ از وقتی فوت شدند این قدر خوابشون رو دیدم اما وقتی زنده بودند اصلا خوابشون رو نمی دیدم!؟ داییم همون طور، اصلا فکرشو نمی کردم این قدر زود فوت کنه!؟

وقتی کسی فوت می کنه میگی ای کاش این کار رو براش می کردم! ای کاش فلان، ای کاش بهمان ولی برای زنده های موجود هیچ کار نمی کنیم!؟ حوصله شونم نداریم!؟

به نظرم اینا همه ش بازی های نفسه اما پشتش چیه نمی دونم!؟ حسین پناهی هم مرد خیلی دلم سوخت اما قبلش اصلا دوستش نداشتم!؟