چرا نباید بهمان بر بخورد!؟

وقتی دوستی یا دشمنی از ما انتقاد می کند و وقتی سبک و سنگین می کنیم می بینیم راست می گوید اگر ناراحت شویم و قبول نکنیم به خودمان ظلم کرده ایم چون که سال های سال در اشتباهیم و چوب اشتباهاتمان را می خوریم اما اگر به خودمان بیاییم و از آنچه دنیا چه به صورت مثبت چه به صورت منفی برایمان می فرستد درس بگیریم زندگی خودمان بهتر می شود، خیلی از اوقات ما خود نمی دانیم داریم چه کار می کنیم و مشکل کارمان کجاست حال یک نفر می آید و به ما می گوید خوب این خیلی خوب است!؟

می دانم خیلی از اوقات دیگران اشتباه می کنند ولی خیلی از اوقات هم درست می گویند لازم است غرورمان را کنار بگذاریم و فروتن شویم و فروتنانه عیب ها و نقص های خود را بپذیریم!؟

متاسفانه تربیت ایرانی جوریست که بچه ها از ابتدا جوری مورد انتقاد و سرزنش والدین قرار می گیرند که برای حفظ خود راهکارهای دفاعی انتخاب می کنند که به ضرر خودشان است لازم است پوست کلفت باشیم و حتی زخم زبان ها می توانند برای ما پند داشته باشند این بستگی به خودمان دارد که بخواهیم بیدار شویم یا نه!؟ جامعه ای که نخواهد بشنود آخرش با بمب بیدار می شود که دیگر دیر است!؟