باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهن
باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهندرباره من
عاشقی دردیست که درمان نپذیرد ولی خوش دردیست!
ادامه...
مناظره خسرو و فرهاد
نخستین بار گفتش کز کجایی
بگفت از دار ملک آشنایی
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند
بگفت انده خرند و جان فروشند
بگفتا جان‌فروشی در ادب نیست
بگفت از عشقبازان این عجب نیست
بگفت از دل شدی عاشق بدینسان؟
بگفت از دل تو می‌گویی من از جان
بگفتا عشق شیرین بر تو چون است
بگفت از جان شیرینم فزون است
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب
بگفت آری چو خواب آید کجا خواب
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک
بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
بگفتا گر خرامی در سرایش
بگفت اندازم این سر زیر پایش
بگفتا گر کند چشم تو را ریش
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش
بگفتا گر کسیش آرد فرا چنگ
بگفت آهن خورد ور خود بود سنگ
بگفتا گر نیابی سوی او راه
بگفت از دور شاید دید در ماه
بگفتا دوری از مه نیست درخور
بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هر چه داری
بگفت این از خدا خواهم به زاری
بگفتا گر به سر یابیش خوشنود
بگفت از گردن این وام افکنم زود
بگفتا دوستیش از طبع بگذار
بگفت از دوستان ناید چنین کار
بگفت آسوده شو که این کار خام است
بگفت آسودگی بر من حرام است
بگفتا رو صبوری کن در این درد
بگفت از جان صبوری چون توان کرد
بگفت از صبر کردن کس خجل نیست
بگفت این دل تواند کرد دل نیست
بگفت از عشق کارت سخت زار است
بگفت از عاشقی خوش‌تر چه کار است
بگفتا جان مده بس دل که با اوست
بگفتا دشمنند این هر دو بی‌دوست
بگفتا در غمش می‌ترسی از کس
بگفت از محنت هجران او بس
بگفتا هیچ همخوابیت باید
بگفت ار من نباشم نیز شاید
بگفتا چونی از عشق جمالش
بگفت آن کس نداند جز خیالش
بگفت از دل جدا کن عشق شیرین
بگفتا چون زیم بی‌جان شیرین
بگفت او آن من شد زو مکن یاد
بگفت این کی کند بیچاره فرهاد
بگفت ار من کنم در وی نگاهی
بگفت آفاق را سوزم به آهی
چو عاجز گشت خسرو در جوابش
نیامد بیش پرسیدن صوابش
به یاران گفت کز خاکی و آبی
ندیدم کس بدین حاضر جوابی
به زر دیدم که با او بر نیایم
چو زرش نیز بر سنگ آزمایم
نظامی گنجوی
باز امشب خوابم نمیبره!
امشب دوباره بی خواب شدم!
خوابم میاد ولی خوابم نمیبره!
از زندگی سیرم!
چرا دنیا این طوره؟!
چرا هر طرف سر می چرخونم یکی مریضه!؟
یک بیماری هم نه گرفتار چند بیماریه!؟
من خیلی سالمم انگار!؟
از خیلی ها سالم ترم!
بچه بودیم این قدر آدم ها مریض نبودند!؟
اون موقع فقط مسن ها بیمار بودند! الان همه! حتی بچه ها و نوجوون ها!؟
زندگی چرا این طوره؟!
انگار سر جنگ داره!؟
ما چه کردیم که این ها بر سرمون میاد!؟
دلم می خواست تمام زندگی یه رویا بود!؟
یهو بیدارت می کردن!؟
می گفتن داشتی خواب میدیدی!؟
زندگی تلخه! زهره! گاهی هم شیرینه!
ولی بی فایده ست!؟
لذتاش نمی چسبه و دائمی نیست!؟
تلخیاش خسته کننده و مصطحک کننده است!؟
ای کاش راه چاره ای داشتم!؟
ای کاش انتخابی داشتم!؟ بین زندگی کردن و نکردن!؟
چه فایده ای داره من خوشبخت باشم و دیگران نباشن!؟
تنهایی که نمیشه لذت برد!؟
آخرش ذات خودم را نشناختم!؟
شاید تازه فهمیدم ذات چیست!؟
من پر از من های قلابی بودم!؟
تازه دارم یه نوری می بینم در عمق جانم!؟
من خودم رو فراموش کرده بودم!؟
تازه پیدا کردم!؟
تازه پیدا کردم!؟