شعر آراممان می کند

امروز کمی دیگر شعر خواندم، از صائب، از سعدی، از مولانا.

دو بیت از صائب برایم جالب بود به دلم نشست:

محنت مردم آزاده فزونتر باشد
بار دل لازمه سرو و صنوبر باشد

عالم خاک بود منتظم از پست و بلند
مصلحت نیست ده انگشت برابر باشد

من که آزاده نیستم، تو عمل نتونستم پای حرفام وایسم، مصلحت نبود سرم رو بدم، انتخاب شدم برای کاری دیگر!

اما این حرفش راست هست عالم پست و بلند هست و انگشتان دست برابر نیستند، هر چیزی در جای خودش هست و هر چیزی و کسی وظیفه ی خودش رو دارد. 

اصلا کی گفته من این قدر خوشفکر هستم که نظم جهان هستی را پایه ریزی کنم!؟ این ها همه از نفس من ناشی می شود که به خودش اجازه می دهد برای دنیا طرح بریزد و البته شکست هم می خورد و بهتر هم هست بخورد و موفق نشود چون اگر موفق شود دچار غرور و تکبر می شود و خودش با دست خودش همان چیزی که ساخته است را نابود می کند!؟

خلاصه که هر چقدر اشعار بزرگان که حکمت هست را می خوانی کم است و در هر برهه از زندگی یک جای کلامشان به کارت می آید!

پیوند دوباره جامعه

صلاح جامعه در پیوند دوباره ی جامعه است. مردم اگر باور داشته باشند که حکومت جامعه خیرخواه آن هاست و برای این کار حاضر است منافع خودش را زیر پا بگذارد دوباره به سمت حکومت باز می گردند.

وقتی مردم ناامید هستند و چراغ روشنی نمی بینند حتی دست از خدا می شویند آن هایی که روزی با خدا بودند حال بی خدا می شوند و حاضرند برای بقای خود هر کاری کنند.

یادتان هست فیلم کشتی تایتانیک را که موقع غرق شدن کمتر کسی به عزیزانش فکر می کرد حتی حاضر بودند عزیزانشان را رها کنند و خودشان زنده بمانند چه برسد به بیگانگان!

وقتی فشار حکومت روی مردم در این حد است چه انتظاری دارد که مردم اخلاقی عمل کنند؟ یا قانون را رعایت کنند؟  آیا وقتی شما توسط غربی ها تحریم می شوید و تحریم ها را دور می زنید برای بقای خودتان نیست؟! خوب این مردم هم کاری که شما با غربی ها می کنید با شما می کنند تا ادامه دهند!؟

اگر روا نیست کاری که غرب با شما می کند چرا آن را بر مردم خودتان روا می دارید؟! اصلا این کار مصلحت برای خودتان هم نیست زیرا روز به روز مردم بیشتری از شما فاصله می گیرند و اگر فکر می کنید بی پشتوانه ی مردم می توانید ادامه دهید اشتباه می کنید خودتان هم می دانید اشتباه می کنید!