باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهن
باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهندرباره من
عاشقی دردیست که درمان نپذیرد ولی خوش دردیست!
ادامه...
بیا آسمانم!
بیا آسمانم به عمق آسمان برویم!
دور ستاره ها بگردیم!
به ملاقات سیاره ها برویم!
در وجود خورشید بسوزیم!
بیا خورشید بشویم!
چطورست؟!
خوشت می آید؟!
بیا به دل کوه برویم!
به درون غارهای تاریک برویم!
به قله ها صعود کنیم!
با فراز و نشیب کوه برقصیم!
در دل کوه ندا کنیم!
کوه جوابمان را بدهد!
به زیر زمین برویم!
به پیش یخچال ها برویم!
به گردنه ها!
چطور است رود را از سرچشمه بگیریم و دل به دریا بسپاریم؟!
دوست داری؟!
بیا بیا برویم!
اینجا نمان!؟
شب شد
شب شد
یک شب گرم تابستانی
این سال ها تابستان زودتر می آید
میوه های تابستانی رسیده اند
جوجه های پرندگان بزرگ شده اند
بچه گربه ها بزرگ شده اند
زندگی در جریان است
چه خوشبختند حیوانات
در بی خبری اند
من همیشه دوست داشتم پرنده باشم
نمی دانم چه پرنده ای
فقط پرنده باشم
اوج بگیرم به آسمان
بروم بین ستارگان
پیش ماه
و غرق بشوم و بسوزم در خورشید
خورشید بشوم
خورشید سوزان
خورشید تابان
خورشید جوشان
خورشید درخشان
خورشید
خورشید
خورشید
اگر دقت کنید نام وحشتناکی دارد
و حالا می بینم تواناییش را ندارم
یک آرزو بود
برای یک پرنده ی قوی بود
من دیگر قوی نیستم
من پرنده نیستم
در شب، زیر پتویم می خزم
از آرزوهایم دست می کشم
می گریم
آه چقدر ضعیفم!
راستی من یک اژدهایم
بال هایم از هر پرنده ای قوی تر است
چرا احساس بی پر و بالی دارم؟!
و لازم نیست تا خورشید روم
من خورشید را در سینه دارم!
من خودم سوزانم
من خودم تابانم
من خودم جوشانم
من خودم می درخشم
کافیست اراده کنم
چرا اراده نمی کنم؟!
چرا دست دست می کنم؟!
از چه می ترسم؟!
ایمان ندارم
باید به یقین برسم
اما چگونه؟!
پر و بالم شعر بود که دیگر مثل قبل رویم اثر ندارد!
با ما چه کردند که این طور شدیم؟!
یا با خود چه کردیم که این طور شدیم؟!
شب
شب، پرده ی سیاه
شب، سوسوی ستاره
شب، مهتاب تابان
شب، تاریکی و سیاهی
شب، سکوت
شب، خواب
شب، درخشش یک دنباله دار
شب قشنگ است
مرموز است
طولانیست
غریب است
شب آخر دنیاست!