باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهن
باده ی دل
همانکه هستم، هستم ! صرفا جهت تخلیه ی ذهندرباره من
عاشقی دردیست که درمان نپذیرد ولی خوش دردیست!
ادامه...
آسایش و آرامش
امروز فهمیدم خواستن آسایش و آرامش یک دام بزرگ هست و من سال ها به دنبالشون بودم!
اصلا روی آوردن من به خدا برای این بود که از بچگی یه استرس یا اضطراب یا بی قراری داشتم نمی تونم با واژه ها توصیفش کنم همین الان که دارم حرف می زنم باهامه پایین شکمم حسش می کنم وقتایی که شدیدتره تو قلبم هم هست و کاملا بی خودی هست و منشاش رو نمی دونم اما وقتی تحت استرس قرار بگیرم مثل مرغ سر کنده میشم می خوام خودم رو بزنم به در و دیوار!
خلاصه که روی آوردن من به خدا برای این بود که دنبال آرامش بودم و خلاصی از این احساسات که البته کمک کننده بود هر چه گذشته بیشتر آرامش بدست آوردم اما انگار گوشه ی امن نشستن کار درستی نیست چون هیچی بدست نمیاری!
دیروز بخش دلیری و امروز بخش دادگری کتاب کتاب مقدس عشق رو خوندم و همین طور دو بخش از کتاب پیامبر خلیل جبران، اونجا در مورد این موضوعات صحبت کرده بود و من هم یه جستجویی کردم یه سری شعر و نوشته پیدا کردم!
ولی من تازه آسایش و آرامش رو پیدا کردم، بذارمش کنار و برم تو دل مشکلات؟!
دلم می خواهد از چیزهای خوب بنویسم!
دلم می خواهد از چیزهای خوب بنویسم!
اما دست و دلم نمی رود!
خبرهای بد از هر طرف می آید!
به خودت می آیی می بینی ابروهایت توی هم هستند!
ای کاش کاری می شد کرد!
ای کاش گوش شنوایی بود!
خسته ام از این زندگی پردردسر!
کی قرار است به آسایش و آرامش برسیم!
دیروز می خواستم بروم اعتراضات!
اما زانو ام درد گرفت!
واقعا نمی دانم چه چیز در عمق روان من است که هر موقع می خواهم بیرون از خانه بروم یک جای بدنم درد می گیرد!
از بچگی این طور بودم!
بزرگ ترها فکر می کردند بهانه ی الکی می آورم که مدرسه نروم!
اما واقعا درد داشتم آن هم بدون دلیل!
شاید عمق روان من از معترضین می ترسد!
البته واقعا خودآگاهانه هم ازشان می ترسم!
می ترسم حرفشان را وقتی پیروز شدند عوض کنند!
ما همیشه با ترس زندگی کردیم!
ترس از همدیگر!
بی اعتمادی به هم!
حال دیگر به اوجش رسیده است!
چه نفرینی شده ایم!