مکافات عمل
از وقتی که من چشم باز کردم تو این جامعه دیدم که مردان بر ضد زنان هستند و زنان رو شیطان می دونند، ما رو دچار یه حس بد به خودمون کردند ولی من هر چه بزرگ تر شدم دیدم مردان شیطان صفت تر هستند یعنی دنیا می خواست به من بگه حرف مردا رو اشتباه قبول کردی اون جوری که اونا میگن نیست!
حالا هم تصمیم گرفتم جای تمام تاریخ که مردا تو کتاب هاشون در مورد زن ها بد گفتند من هم در مورد مردها بد بگم هر چند مکافات کمی هست ولی دل خودم خنک میشه هر کس هم ناراحته نخونه و بره وبلاگ بزنه از مردها دفاع کنه تا بیشتر بزنن تو سرش، ما دیگه نمی زاریم کسی بزنه تو سرمون!
پی نوشت: البته من چند روز پیش عذرخواهی کردم و دیگه بد کسی رو نمیگم و بیشترین مکافات برای مردان اینه که دیگه زن ها عوض شدند و محبتشون رو دریغ می کنند از مردها و این بزرگترین تنبیه شون هست البته این قدر مغرورند که بازم پشیمون نمی شوند!
روزنوشت خوابالودی
امروز همه ش خوابم میومد!
ولی خوابم نبرد!
چشمام خسته است!
صبح فقط دو بخش داستان گدا رو خوندم!
نویسنده ش نوبل ادبیات گرفته!
اهل مصر هست و عرب!
اسمش نجیب محفوظ هست!
داستان در مورد یه آقای میانسال هست که دچار بحران میانسالی شده!
وکیله و جوون که بوده شاعر و مبارز سیاسی بوده!
برای اینکه حالش خوب میره کاباره!
با زن های کاباره ارتباط میگیره!
خانم و بچه هاش ازش جدا میشند!
الان اونجاشم که آقاهه می فهمه باید بره دوباره دنبال شعر!
داستان رو لو نمیدم تا بخونیدش!
هم کوتاهه هم خیلی خلاصه و خسته کننده هم نیست!
جالبه که وقتی رو میاره به شعر بیشتر شعر فارسی و هندی می خونه!
چند تا کتاب دیگه از آقای نجیب محفوظ پیدا کردم!
به ادبیات معاصر عرب علاقمند شدم!
اولش با شعر شروع شد!
محمود درویش و نزار قبانی!
بعدم چند تا کتاب از جبران خلیل جبران خوندم!
اتفاقی این کتاب گدا رو پیدا کردم ولی جالب دراومد!
کتاب داستان خودش یه پا سیر و سیاحته!
با دنیاهای دیگه آشنا میشی!
فضاها و فکرهای دیگه!
دارم کشکول شیخ بهایی رو هم می خونم!
خوبه حال و هوای اونم دوست دارم!
یه جورایی شبیه مولاناست!
میگه زمان حجاج بن یوسف، خلیف ی عباسی، 120 هزار نفر کشته شدند و 30 هزار نفر زندانی بودند!
زندان ها سقف نداشته و زندانیان زیر آفتاب بودند!
این قدر که سیاه می شدند و دیوارهای زندان خیلی بلند بوده!
خیلی حرفای خوبی میزنه!
میگه من جلوی تیر دشمن صدمه ندیدم اما از دوستم صدمه دیدم!
واقعا مهندس بوده و از هندسه و ریاضی هم میگه!
فرصت کردید بخونید نوشته هاش کوتاه کوتاهه!
امروز البته نخوندم!
امروز کتاب مقدسم نخوندم!
دیگه جمعه بود و چشمام خسته بود!
استراحت کردم!
راستی امروز برادر مسیحیم جوابم رو داد!
میگه ما نون و نمک عالیم!
مردم ما رو می بینن به خدا ایمان میارند!
پس باید تا می تونیم مثل عیسی مسیح باشیم!
خواندن و گوش کردن داستان کوتاه دردناک
این دو روز وقتم بیشتر به گوش کردن و خواندن داستان کوتاه گذشت!
اول داستان شاه بانو رو گوش کردم، روی کتابخانه ی صوتی ایران صدا، اقتباسی بود از داستان زنی زیبا به نام سیمین از الهی نامه ی عطار نیشابوری که ماجراهایی برایش اتفاق می افتد، جالب بود گوش کنید!
بعدش یه داستان کوتاه از داستایفسکی به نام درخت کریسمس بچه های فقیر که واقعا قلب رو به درد میاورد و همین طور داستان های وانکا، خوشحالی و غرق شده از چخوف، واقعا در زمانه ی این ها در روسیه چه خبر بوده؟!
آدم وقتی این طور داستان های دردناک رو می خونه یا گوش میده، دیگه دردهای خودش به چشمش نمیاد، با خودت میگی من چقدر مشکلاتم کمتره اما دادم تا آسمون رفته پس این همه آدم که دارن این جوری زندگی می کنند چی باید بگند؟! تازه تجربه کردن کجا و مطالعه کردن کجا؟!
خوب من چه کار کنم؟!
امروز مثنوی می خوندم مولانا میگفت ناقصان باید خموش باشند یعنی کمتر حرف بزنند چون دریافت هاشون کاملا الهی نیست و شیطان تو نفسشون هست!
خوب من نخواستم رهبر و راهنمای مردم باشم حتی کسی اومد سمتم من یه کاری کردم بره ولی در حد حرف های دلم که دیگه می تونم بزنم؟ نمی تونم؟!
من تمام تلاشم رو کردم مشغول دنیا نشم چون من در یک آن می تونم روی یه چیز تمرکز کنم اگه بخوام به امور دنیایی کار داشته باشم از امور معنوی می مونم!
درسته هر روزم شکل همه در ظاهر اما در باطنش درونم هر روز داره متحول میشه منتها کسی نمی بینه وقتی به آخر خط برسم مشخص میشه!
اما حال به حال شدنم فکر می کنم برای دیگران ملموس باشه که دست خودم نیست گاهی بچه میشم گاهی بزرگ میشم گاهی مهربانم گاهی خشمگینم و ....
من که از خودم دین اختراع نکردم همه حرف هایی که زدم تو کتاب ها هست تو همین مثنوی خیلی هاش هست منتها یکی کتاب می خونه به اینا میرسه یکی تجربه ش میگه، حالا اینکه حکومت ایدئولوژیک هست و نمیزاره هر باوری تو جامعه وارد بشه برای این مطالعه کنندگان برای همه از این صحبت ها نمی کنند یه چیز دیگه ست!
حالا حرف های من رو باور می کنید یا نه نمی دونم اما خوب انگار نباید در مورد مسائل اعتقادی حرف بزنم!
روزمرگی هام هم مثل همه، هر روز یه مقداری کتاب می خونم، هر روز آنلاین می چرخم، یه مطالبی رو جستجو می کنم و می خونم، با بقیه چت می کنم، گاهی تلفنی حرف می زنم، با هوش مصنوعی سوال و جواب می کنم، می خورم، می خوابم و .... اینا نوشتن نداره به نظرم!
می خواستم تو لحظه بودن رو تمرین کنم، مدیتیشن کنم، مکث سه ثانیه قبل هر عملی رو انجام بدم، به غذا خوردنم آگاه باشم و ... اما نمیشه، دلم می خواست برم کوه و دشت و دمن اونجا دور باشم از شهر اما فعلا گوش هام گرفته قطره ریختم فردا میرم ساکشن، با گوش کر که نمیشه رفت بیرون!
کار فوق العاده ای نمی کنم، چیزایی هم که می نویسم مال امروز نیست تو طول سال ها بهشون رسیدم!
غرورم هم هی میره هی میاد، طبق معمول بچگی تا الان با خودم حرف می زنم، توی سرم هنوز غوغاست با اینکه با تمرین های معنوی آروم تر شده اما هنوز غوغاست!
باز هم چرندیات!
نرفتم بیرون، نون و عسل خوردم یه کم دلم بهتر شد ولی هنوزم درد می کنه!
احساس خستگی بهت غالب شد، روز خوبم به فنا رفت!
رفتم تو آشپزخونه، صبحانه بخورم به مامانم میگم ازین نونا می تونم بردارم؟ اون تیکه که خمیره رو میگه بردار! بهش میگم مهر مادریت تو حلقم!؟
خودم نون گرم کردم، جالبه نون رو من خریدم، خمیرش رو میدن به من!؟
یه همزمانی جالب اتفاق افتاده، درست همون روزی که من همه ی کتاب هام رو جمع کردم از جمله کتاب هوش و مصنوعی و آینده که یکی از نویسنده هاش کسینجر، سیاستمدار آمریکایی بود، کسینجر فوت کرد، از اون روزم هی ازش میگن!
هی نشونش میدن، میگن برنده ی جایزه ی صلح نوبل بوده اما عده ای اون رو جناتکار می دونند، والا به قیافه ش نه می خوره جناینکار باشه نه نابغه، خیلی معمولیه، من فقط اسمش رو شنیده بودم عکسش رو ندیده بودم وقتی دیدمش با خودم گفتم این قدر می گفتن کسینجر کسینجر این بود؟!